http://roksendlerowej.pl/irena-sendlerowa/
Ludzi należy dzielić na dobrych i złych.
Rasa, pochodzenie, religia, wykształcenie, majątek – nie mają żadnego znaczenia. Tylko to, jakim kto jest człowiekiem. I. Sendlerowa
Uczniowie klasy 6 b poznali życie Ireny Sendlerowej, obejrzeli film dokumentalny opowiadający o jej działalności w czasie II wojny światowej. Poznali historię całego życia pani Ireny, dowiedzieli się jak amerykańskie gimnazjalistki napisały sztukę teatralną o Irenie Sendlerowej, zatytułowaną „Życie w słoiku”. Przeszukali różne źródła informacji i na ich podstawie wykonali plakaty. Dyskutowali o bohaterstwie, pokorze i skromności w tamtych i dzisiejszych czasach. Nikt nie wyobrażał sobie jak to w ogóle było możliwe… a jednak!
Zachęcamy do poczytania informacji o Niezwykłej Kobiecie – Irenie Sendlerowej. Na podstawie jej życia można by nakręcić zapierający dech w piersiach film! My jesteśmy pod ogromnym wrażeniem!
Świat wiedział niewiele, a która uratowała 2500 dzieci, wynosząc je z getta. To Irena Sendlerowa.
– Przykład bohaterskiej działalności Ireny Sendlerowej uczy, że ludzie nie mogą pozostać bierni i milczeć, mając świadomość, że gdzieś obok nich drugiemu człowiekowi dzieje się krzywda. Pozostała przy tym prawdziwa, szczera, zupełnie obojętna na splendor i zaszczyty. Za najważniejszy zawsze uważała Order Uśmiechu przyznany przez dzieci – mówi.
Irena Stanisława Sendlerowa z domu Krzyżanowska, pseudonim okupacyjny „Jolanta”, urodziła się 15 lutego 1910 roku w Warszawie. W trakcie studiów na Uniwersytecie Warszawskim podejmowała działalność na rzecz obrony praw studentów pochodzenia żydowskiego, którzy nie byli wpuszczani do sal wykładowych. W czasie II wojny światowej jako kierowniczka referatu dziecięcego Rady Pomocy Żydom „Żegota” zorganizowała siatkę ludzi i instytucji, z którymi z niezwykłym heroizmem niosła pomoc dzieciom z getta. Nawet groźba kary śmierci za pomoc ludności żydowskiej nie była w stanie zahamować Jej działalności. W październiku 1943 roku Irena Sendlerowa została aresztowana, przesłuchiwana i torturowana w siedzibie Gestapo przy alei Szucha i więziona przez 100 dni na Pawiaku. Nie zdradziła żadnych informacji i nie wydała nikogo. W trakcie Powstania Warszawskiego działała jako sanitariuszka w jednym z powstańczych punktów sanitarnych na Mokotowie. Po wojnie pracowała m.in. w opiece społecznej i szkolnictwie medycznym. Od podstaw organizowała w zrujnowanej działaniami wojennymi Warszawie domy dziecka, ośrodki pomocy starcom, domy opieki. Zmarła 12 maja 2008 roku.
Została uhonorowana: 1965 roku – medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata; 2003 roku – Orderem Orła Białego; 2007 roku – Orderem Uśmiechu. W 2007 roku przyznano Jej tytuł Honorowej Obywatelki m.st. Warszawy.
Rzecznik Praw Dziecka